Μεγάλες Προσδοκίες Review

Είδος: Δράμα

Σκηνοθέτης: Mike Newell

Σενάριο: David Nicholls

Πρωταγωνιστούν: Helena Bonham Carter, Ralph Fiennes, Jeremy Irvine, Holliday Grainger

Διάρκεια: 128 λεπτά

Για ακόμη μια φορά το διάσημο βιβλίο του Κάρολου Ντίκενς μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη, αυτή τη φορά από τον David Nicholls, γνωστό από τα Χάρι Πότερ και το κύπελλο της Φωτιάς, 4 γάμοι και μια κηδεία και από το αριστούργημα Donnie Brasko. Το σενάριο της ταινίας επιμελήθηκε ο Mike Newell ο οποίος από την περισσότερο τηλεοπτική του εμπειρία, μετέτρεψε κάπως ρηχά το βιβλίο του Ντίκενς σε ταινία. Σε αντίθεση με την ταινία του 1998, ο Newell επέστρεψε στην αυθεντική εποχή που εκτυλίχτηκε το Μεγάλες Προσδοκίες, κάνοντας ουσιαστικά ένα remake των ταινιών του 1946 και 1934.

Η ιστορία γνωστή. Ο μικρός και φτωχός Πιπ γνωρίζει την εκκεντρική κ.Χάβισαμ, η οποία έχει υπό την προστασία της την μικρή Εστέλλα, την οποία ο Πιπ ερωτεύεται. Μετά από χρόνια, ένας άγνωστης ταυτότητας ευεργέτης τον βοηθά να φύγει από το χωριό του και να πάει στο Λονδίνο να γίνει τζέντλεμαν, ώσπου μετά από χρόνια ξανασυναντά την Εστέλλα, αλλά γνωρίζει παράλληλα και τον ανώνυμο μέχρι τότε ευεργέτη του. Από εκείνο το σημείο όλη του η ζωή αρχίζει να περιπλέκεται γύρω από την αγάπη του για την Εστέλλα αλλά και την αποκατάσταση του δικαίου, για ένα έγκλημα που είχε διαπραχθεί αρκετά χρόνια πριν.

Σκηνοθετικά ο Newell έκανε μια αρκετά καλή δουλειά να μας μεταφέρει στο Λονδίνο του 1910, ωστόσο τόσο το σενάριο όσο και το μοντάζ θυμίζουν πολύ περισσότερο μια τηλεταινία, παρά μια ταινία του σινεμά με μεγαλύτερο μειονέκτημα τα σκηνικά αλλά και την επιλογή της φωτογραφίας. Σοβαρά τώρα πιο «ταινία» φαίνεται το Game of Thrones παρά το Μεγάλες Προσδοκίες. Αυτό συμβαίνει κυρίως όταν η ταινία εκτυλίσσεται σε κλειστούς χώρους. Όταν τα πλάνα περνάνε σε ανοιχτές περιοχές και τοπία, τα πράγματα καλυτερεύουν αρκετά.

To Μεγάλες Προσδοκίες ακολουθεί αρκετά πιστά το βιβλίο του Ντίκενς, κεντρίζοντας σιγά σιγά το ενδιαφέρον για τα γεγονότα που πρόκειται να συμβούν. Το αποκορύφωμα είναι όταν επανεμφανίζεται ο Feinnes στο ρόλο του Magwitch, στιγμή που αποκαλύπτεται ταυτόχρονα ο μυστηριώδης χορηγός του Πιπ… Αν και θέλω, δεν μπορώ να πω γιατί αποτελεί μεγάλο ατού τόσο της ταινίας όσο και του βιβλίου. Ο ρόλος που θα μπορούσε να δουλευτεί πολύ περισσότερο είναι αυτός του Mr. Jaggers, ο οποίος είναι λιγότερο πομπώδης στην ταινία από τον αντίστοιχο του μυθιστορήματος.

Στα των ερμηνειών τώρα, οι 2 πρωταγωνιστικοί ρόλοι Πιπ και Εστέλλα δόθηκαν στους Jeremy Irvine του War Horse και Holliday Grainger, γνωστή από το Άννα Καρένινα. Από την μία ο Irvine παίζει αρκετά καλά, χωρίς όμως ποτέ να ξεχωρίζει και ιδιαίτερα. Από την άλλη η Grainger εξακολουθεί να έχει το ίδιο αδιάφορο στυλ που έχει σε ΟΛΕΣ τις ταινίες που την έχω δει. Εντάξει ο ρόλος της Εστέλλα απαιτεί το παγωμένο look, ωστόσο η Grainger παίζει… ευθεία γραμμή, άτονα τελείως. Σπανίως βγάζει την σκληρότητα που κρύβει η Εστέλλα του βιβλίου, κάτι που έκανε καλύτερα ακόμα και η Paltrow στην διασκευή του 1998.

Βέβαια η ταινία έχει 2 μεγάλα όπλα. Τη Helena Bonham Carter και τον Ralph Fiennes. Η Carter αν και νέα για τον ρόλο της κ. Χάβισαμ, είναι καταπληκτική. Στα χνάρια της αυθεντικής Χάβισαμ, βγάζει όση τρέλα πρέπει, όση ιδιοτροπία πρέπει, και όση συμπόνια (στο τέλος) πρέπει χωρίς να υπερβάλλει σε κανένα σημείο. Ο Fiennes είναι επίσης άλλος ένας λόγος για να δει κάποιος την ταινία, παίζοντας επίσης πολύ ωραία τον ρόλο του Magwitch. Το χρειαζόταν (και εμείς σαν θεατές) άλλωστε μετά τον αδιάφορο χαρακτήρα του στο (εξίσου υπερεκτιμημένο) Skyfall.

Στο σύνολο το Μεγάλες Προσδοκίες δεν είναι κακή ταινία. Ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι βγαίνω έστω ικανοποιημένος από την αίθουσα. Σίγουρα οι ερμηνείες της Carter και του Fiennes έσωσαν αρκετές φορές την κατάσταση, αλλά γενικά… δεν ενθουσιάστηκα. Βασικά η ταινία δεν γίνεται ποτέ βαρετή αλλά και ποτέ δεν σου κινεί το ενδιαφέρον. Μόνο κίνητρο είναι η σεναριακή τροπή που συμβαίνει λίγο μετά τη μέση της ταινίας, για όσους δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο.

Βαθμολογία – Ούτε κρύο, ούτε ζέστη