Oblivion Review

Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας, Περιπέτεια

Σκηνοθέτης: Joseph Kosinski

Σενάριο: Joseph Kosinski, Karl Gajdusek, Michael Arndt, Arvid Nelson

Πρωταγωνιστούν: Tom Cruise, Morgan Freeman, Olga Kurylenko, Andrea Riseborough                                               

Διάρκεια: 126 λεπτά

Μετά από πόλεμο μεταξύ της ανθρωπότητας και μια άγνωστης φυλής εξωγήινων ο πλανήτης μας μετατρέπεται σε μη κατοικήσιμος αναγκάζοντας τον εναπομείναντα πληθυσμό να «μετακομίσει» στον Τιτάνα (δορυφόρο του Κρόνου). Ανά τακτά χρονικά διαστήματα ένα ζευγάρι ανθρώπων διαμένουν στη Γη, προστατεύοντας την τελευταία άμυνα του πλανήτη, ρομπότ υπεύθυνα για την εξόντωση των εισβολέων. Μέχρι όμως που ο τωρινός Engineer Tom Cruise αρχίζει να αμφισβητεί τον σκοπό της αποστολής του.

Η καλοκαιρινή περίοδος των blockbuster ξεκινάει για φέτος με το Oblivion και τον Joseph Kosinski στην καρέκλα του σκηνοθέτη για δεύτερη φορά (μετά το πολύ καλό Tron: Legacy) μαζί με το μεγάλο όπλο της ταινίας, Tom Cruise ο οποίος παρά την ηλικία του δεν δείχνει ακόμα έτοιμος να σταματήσει τις περιπέτειες (κάνοντας αρκετές φορές και τις επικίνδυνες σκηνές μόνος του). Για αρχή να πω πως το Oblivion comic του 2011 δεν το έχω διαβάσει οπότε θα κάνω μια κριτική αυστηρά για αυτό που είδα στο cinema.

Είναι ξεκάθαρο από τα πρώτα 20 λεπτά της ταινίας πως πρόκειται για μια μίξη γνωστών ταινιών όπως το Tron, το 2011: Η Οδύσσεια του Διαστήματος και το Ημέρα Ανεξαρτησίας. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι απαραίτητα κακό, πάντα όμως παίζει ρόλο πως θα μετατραπεί το σενάριο ώστε οι ήδη υπάρχουσες ιδέες να παρουσιαστούν ως κάτι φρέσκο. Εκεί είναι το σημείο που πάσχει κάπως η ταινία, κάτι που θα εξηγηθεί καλύτερα παρακάτω. Στο πρώτο μισό ο Kosinski «χτίζει» το ενδιαφέρον του θεατή, που από ένα σημείο και μετά πραγματικά μου κίνησε πολύ την περιέργεια. Κυρίως γιατί πολλά πράγματα μένουν ανεξήγητα μέχρι περίπου το 60ο λεπτό (πάνω κάτω). Μόλις όμως συμβούν οι κλασικές μεγάλες αποκαλύψεις, άρχισα να μαντεύω ένα ένα τα βήματα που θα πατήσει η ταινία.

Ξαναλέω ότι η ταινία δανείζεται ιδέες από παλαιότερες ταινίες του ίδιου genre. Ωστόσο πιστεύω ότι δεν έγινε κάτι, σεναριακά, για να… δώσει το κάτι διαφορετικό. [SPOILER] Όταν η ταινία φτάνει στο σημείο να σκοτώσει τον κακό (εξωγήινο που ήρθε να καταστρέψει τη Γη, που πάλι είναι μόνο οι Η.Π.Α, άλλες περιοχές δεν υπάρχουν που να θέλουν οι εξωγήινοι;;;) τι κάνει; Παίρνει μια βόμβα και μπουκάρει στη ναυαρχίδα των εξωγήινων. Θυμίζει κάτι; Όχι; Δεν πειράζει. Και εκεί συναντά τον μεγάλο αδερφό του Hal από την Οδύσσεια του διαστήματος. Ολόιδιος με 3 γωνίες βασικά. Μα δηλαδή καμία προσπάθεια για αλλαγή; Τέλος πάντων [SPOILER].

Ερμηνευτικά το Oblivion παίζει το δυνατό του χαρτί, τον Cruise. Όχι δεν τον θεωρώ τόσο καλό ηθοποιό ωστόσο αυτές οι ταινίες είναι το είδος του όπως και να το κάνουμε. Και παίζει και πολύ καλά, κάτι που δεν περίμενα. Το παράπονό μου είναι ένα… Δεν γίνεται να έχεις Freeman στο καστ και να μην παίζει πάνω από 30 λεπτά. Γιατί περίπου τόσο παίζει. Αν και στα 30 αυτά λεπτά καταφέρνει να αφήσει το στίγμα του, όπως και σε κάθε ταινία άλλωστε. Θα μπορούσαν βασικά να προβάλλουν περισσότερο τον Freeman και λιγότερο τις Kurylenko και Riseborough οι οποίες δεν κάνανε και κάτι το αξιομνημόνευτο. Εδώ έχεις ολόκληρο Morgan Freeman, τη φωνή του Θεού… άσε τις άλλες να κάνουν βόλτες.

Το δυνατό σημείο μια ταινίας επιστημονικής φαντασίας φυσικά είναι τα εφέ και οι σκηνές δράσεις. Εδώ το Oblivion τα πήγε πάρα πολύ καλά. Πολύ προσεγμένα και καλο-γυρισμένα εφέ, αρκετά αληθοφανής κατεστραμμένη Γη, αν και οι σκηνές δράσης με τα φουτουριστικά οχήματα/ όπλα κλπ, να είναι το κερασάκι στην τούρτα ενός καλού sci-fi fan. Σπιντάντες σκηνές καταδίωξης μεταξύ οχημάτων από το μέλλον και η δράση στο φουλ. Αυτά είναι και τα σημεία που αποζημιώνει ουσιαστικά τον θεατή το Oblivion.

Τελικά τι ακριβώς προσφέρει το Oblivion; Σίγουρα είναι μια φαντασμαγορική ταινία επιστημονικής φαντασίας, με αρκετά καλές ερμηνείες, ωραίες σκηνές δράσης και ένα ικανοποιητικό φινάλε. Ωστόσο, οι fans τέτοιων ταινιών θα το ευχαριστηθούν λιγότερο. Κάτι το υπερβολικά αναμενόμενο δεύτερο μισό της ταινίας, κάτι η σχεδόν αντιγραφή του «κακού» της υπόθεσης από το 2001: A Space Odyssey, αφήνει ένα αίσθημα… ωραίο ΑΛΛΑ!!! Δεν θεωρώ κακή μια αντιγραφή, θεωρώ κακό το να μην τη χρησιμοποιείς σωστά. Είναι ξεκάθαρο όμως ότι όσο ωραίο και να είναι ένα σενάριο, φαίνεται πως έχουν στερέψει οι ιδέες σχετικά με το πώς θα εξοντωθεί ο εχθρός/κακός/καθώς εκεί είναι το μεγαλύτερο και πιο επαναλαμβανόμενο déjà vu.

Κλείνοντας λοιπόν το Oblivion είναι: «Περνάει ευχάριστα η ώρα».